![Foto](/uploads/2/6/4/3/26437023/6656364.jpg?297)
Overgang…..
Toen ik jong was en voor het eerst mijn menstruatie kreeg feliciteerde mijn moeder mij: nu ben jij een groot meisje!
Ik zal dit nooit vergeten.
En inderdaad elke vier weken was ik weer groot meisje .
Twee keer een periode van zwangerschap waarbij ik even geen groot meisje was, maar verder veertig jaar lang wel iedere vier weken.
Oh, de laatste jaren, ik verafschuwde het, wilde het niet meer maar het ging gestaag door met alle kwaaltjes die je kunt bedenken.
Op een gegeven moment wordt het onregelmatiger….ahhhh, het begin van het eind denk je dan.
Nou, kan wel het begin van het eind zijn, maar het is ook het begin van het volgende: namelijk de OVERGANG.
Ik weet niet wie dit heeft uitgevonden maar volgens mijn buuf is Onze Lieve Heer echt een man geweest, want anders had hij dit niet bedacht.
Wat er dan volgt zijn die opvliegers.
Vanuit het niets voel de je warmte uit je lichaam stralen.
Je krijgt het warmer en warmer, je hoofd en hals worden steeds roder.
En alles wordt klammer en klammer, dan gaat ook je hart nog even meedoen en slaat heerlijk op hol.
En dan?
Ja, gewoon rustig doorademen totdat het allemaal weer afzwakt.
Soms gebeurt het wel veel keren op een dag en de andere dag blijft het rustig.
Zo ook laatst in een restaurant, pffff, daar komt ie……mijn partner ziet mij steeds roder worden en ik vraag aan de mevrouw van de bediening: heeft u alstublieft een glas water, het is mijn leeftijd hoor ;-).
Dan lig je ‘s avonds in je bed, valt heerlijk in slaap en dan ineens: hartkloppingen, bloedheet, dekbed weg……en klaar wakker!
Dan duurt het een tijd voor je weer in slaap valt.
Er is wel wat voor uitgevonden hoor, op alle plekken in huis liggen waaiers! Er valt altijd wel wat te wapperen gedurende een dag.
Toen dit begon ontving ik van een vriendin een waaier per post, een andere vriendin nam er eentje voor mij als souvenir mee en nu gebeurt het soms als we bij elkaar zijn dan we met z’n allen zitten te “wapperen”.
Ach ja, het hoort bij de leeftijd en eens zal het overgaan hoop ik dan maar, net zoals al die andere onverklaarbare pijntjes in je lijf.
Dan zijn het de spieren die niet willen of de gewrichten die roepen: doe het zelf maar.
En soms, ja soms, kan ik helemaal weg mijmeren in de tijd van “vroeger”.
De kinderen nog klein, de beleefde vakanties met de kinderen maar geniet ik ook van de mooie tijd die ik nu heb……..
Gewoon met z’n tweeën op pad gaan en zien waar je neus je brengt.